කවන්ධයක කතන්දරය

ගුණදාස අමරසේකරගේ නාට්‍ය පිටපතක එන උපාලි නමැති අවසන් වසර වෛද්‍ය සිසුවා පිලිබඳ කතාව රොහාන් ගුනරත්නගේ lost revolution හිද ලියැවි ඇති සත්‍ය කතාවකි.

(ගුනරත්නට අනුව ඔහු ජවිපෙ තෙවනි පෙල නායකත්වයයි. මුල සිටම සන්නද්ධ ක්‍රියාමාර්ග වලට එරෙහිවූ ඔහු දෙවනපෙල නායකත්වය කොන්දේසි විරහිතව අමානුෂික අන්දමින් විනාශ කෙරෙද්දී පවා නොසැලී නොබියව බිඳ වැටෙන සංවිධානය රැකගැනීමට කැපවූ විශිෂ්ඨ නායකයෙක් බැව් ගුනරත්න, ඔහු වෙනුවෙන් වෙන් කරන death of a revolutionary ඡේදයේ සඳහන් කරයි.)

උපාලි ජවිපෙට හිතවත් බැවින් ඔහුව පැහැරගන්නා “බස්සා” නම් ඝාතන කල්ලිය, ප්‍රශ්න කිරීමෙන් පසු උපාලිගේ ඉරණම තීරණය කරති. සිහි විකල්වු උපාලිගේ පියා අසීමිත වූ දාරක ශෝකයෙන් පීඩිතව “ දොස්තර”පුතු ගැන විමසමින් මහනුවර වීදි දිගේ ඇවිදියි. අසල සිටින පොලිස් භටයින් දෙදෙනා අසරණ පියාට උසුලු විසුලු කරති. ඒ අසලම ඇත්තේ අඩක් දැවී ගිය හිස සුන් සිරුරකි. නව ජපන් තානපති දලදා වැඳගන්නට එන බැවින් සිරුර වහා ඉවත් කෙරේ. දරු සොවින් සිහි විකල් වූ පියා, අසල වු සිරුර හඳුනාගත නොහැකිව නැතිවු පුතු ගැන විමසමින් ඉබාගාතේ යයි.

අමරසේකර මේ කතාවෙන් පෙන්වාදෙන්නේ අඩසියවසකට අධික කාලයක් තුල නොයෙකුත් වර්ගයේ ඔලුගෙඩි හයි කරමින් අප ජාතියේ කවන්ධයට සුදුසු හිසක් සෙවූ ආකාරයයි. ලිබරල්, මාක්ස්වාදි, සමාජවාදි, ධනවාදී ආදි නොයෙකුත් වර්ගයේ ඔලුගෙඩි මේ කවන්ධයට හයි කරමින් අප විසින් කරන ලද අත්හදා බැලීම් වල නිශ්පල ස්වභාවයයි. මොන මොන මතබේද තිබුණද අමරසේකර අපට සිටින විශිෂ්ඨතම ලේඛකයෙක් යන්න ගැන නම් අපේ විවාදයක් නැත. දැන්වත් අප විසින් මේ කවන්ධයට සරිලන හිසක් සොයගෙන ඇත්ද? ඒ උතුර –දකුන ලෙයින් එක්සේසත් කරන දියසේන කුමාරයාගෙ ඔලුගෙඩියද?? (අප ඉපදෙන්නටත් පෙර අමරසේකර විසින් “මේ රට බාරගන්නේ උගත් ගැමි තරුණ පරපුරයි” යනුවෙන් අභිෂේක කල ජවිපෙ, අද දියවී ගොස් ඇති සෙයකි.)

තිස් අවුරුදු යුද්දයකින් අද අපට ඉතිරිව ඇත්තේ මනාව ධ්‍රැවීකරනය වූ , බොල් පිලිම වලින් පිරි , කුනුවී ඕජස් ගලන සමාජයක් බව අමුතුවෙන් කිවයුතු නොවේ. උතුරු –දකුණු ධ්‍රැවීකරණය වෙනුවට , මැද මාවතක සිහින දකින, උතුර-දකුණ යා කරන, දිණිසුරාණන් කෙනෙකු මේ ඕජස් ගලන සමාජයෙන් බිහිකරගත හැකිද?